Christiaan Weijts

Wijkagent

‘Hij is van de wijkagent geweest,’ zei de autoverkoper. Begin dertig. Wit hemd, opgerolde mouwen, rokend in het glazen hoekje van zijn showroom. ‘Die man komt hier vaak langs, en elke zoveel jaar koopt hij een andere auto als hij wat moois ziet.’

De wijkagent. Zouden ze bij dit soort bedrijven een vast repertoire hebben aan dergelijke beroepen? Hij is van de huisarts, de schooldirecteur, de wethouder geweest. Nee, geen wethouders, die zijn onbetrouwbaar.

De zon scheen. Dit dorpje in Zuid-Holland was er zo een waar alles in enkelvoud kwam: de bakker, de school, de kerk, de tweedehands autohandel. Dus waarom niet de wijkagent? Ook wijkagenten rijden auto’s, en waarschijnlijk precies in de bescheiden prijsklasse waar ik zelf mijn oog op had laten vallen. Hij reed goed, en als hij er vluchtende drugsrunners mee had klemgereden, was daar niets van te zien.

De proefrit ging over krappe dijkjes. De airco voelde ook echt koud. Nu pas realiseerde ik me hoe beroerd mijn Citroën C5 uit 2002 er aan toe was. Nog meer dijken, binnenweggetjes, molens, weidevogels, lisdodden, boerderijen. Het decor voor een Hollands reclamefilmpje. Zo kreeg je die auto’s wel verkocht.

Terug naast de rokende jongen glom de wagen in de zon, en viel me pas een klein deukje op.

‘Met de eerste deuk ben ik altijd blij,’ zei de verkoper. ‘Want dan doet de tweede niet zo’n pijn.’

Je zou een boek kunnen vullen: oneliners voor autoverkopers.

Thuis zag ik een beetje op tegen de confrontatie met een buurman in de straat die fanatiek Citroënliefhebber is. ‘Wat wordt het mooi hier in de straat, met al die Citroëns,’ was het eerste wat hij zei toen we hier kwamen wonen.

Nu kwam ik met een Toyota aangezet.

Hij droeg het dapper. Alleen toen ik mijn verhaal over de wijkagent vertelde, keek hij bedenkelijk: ‘Ik zou liever niet hebben dat hij van een wijkagent was. Want die heeft er alleen maar korte ritjes meegemaakt. Stadskilometers. Voor je motor heb je snelwegkilometers nodig.’

Sun, 08 September