Christiaan Weijts

Tuiltje

Hoe lang duurt het voor je begrijpt dat je met een gek te maken hebt? Op de Grote Marktstraat stapt een lange gozer rond met een zwarte capuchon over z’n hoofd. In beide handen heeft hij bosjes paarse bloemen. Tuiltjes is het juiste woord ervoor. God weet uit welk gemeentelijk plantsoen hij ze geplukt heeft. Hij heeft een blauwe-zwarte heuptas en een strakke driekwartbroek, ook zwart.

Maar het is vooral de eufore gezichtsuitdrukking die het duidelijk maakt. Innig blij, stompzinnig verguld met zijn plannetje. Hij biedt de voorbijgangers, alleen de vrouwen zo te zien, een bloemetje aan.

Iedereen negeert hem geroutineerd. Totdat twee Aziatische vrouwen, stilstaan, en kinderlijk beginnen te giechelen als ze de bloemen aannemen. Ze vouwen zelfs hun handen samen, de bloemstelen ertussen, in een knikkend dankgebaar.

Het is allemaal heel pijnlijk, al weet ik niet goed voor wie.

Als ik boven in de Hema koffiedrink, zie ik hem nog een tijdje in actie. Dan verdwijnt hij uit mijn zicht. Wel zie ik in de menigte even later éen enkele vrouw lopen, beschaamd, met een paarse bloem in haar hand, die ze niet durft weg te gooien.

Tue, 24 September